 |
| ايران- بچه‌های امروز، رقص‌و پایکوبی ایرانی‌ها در روز فرار شاه را ندیده‌اند |
حقیقت چیست؟
بچه‌های امروز، رقص‌و
پایکوبی ایرانی‌ها در روز فرار شاه را ندیده‌اند. گرچه شاید فیلم‌های آن را دیده
یا داستانهای آن روزها را از بزرگتر‌ها شنیده باشند، اما شنیدن کی بود مانند
دیدن؟
شاه روز 26 دی 57 از ایران رفت و ایران سراپا شور و شادی شد. تقریباً همه در خیابانها می‌رقصیدند و گل و شیرینی به همدیگر می‌دادند.
4روز بعد یعنی روز 30 دی، آخرین دسته زندانیان سیاسی ایران هم (که اساساً ”ابدی“ ها بودند) آزاد شدند.
روز 12بهمن، خمینی با یک جمبوجت فرانسوی به ایران وارد شد.
و 10روز بعد، یعنی 22بهمن و در جریان یکی دو روز نبردهای مسلحانه خیابانی، نظام سلطنتی سقوط کرد. و داستان اصلی انقلاب ایران از همین‌جا آغاز شد. داستانی که هنوز هم ادامه دارد.
شاه روز 26 دی 57 از ایران رفت و ایران سراپا شور و شادی شد. تقریباً همه در خیابانها می‌رقصیدند و گل و شیرینی به همدیگر می‌دادند.
4روز بعد یعنی روز 30 دی، آخرین دسته زندانیان سیاسی ایران هم (که اساساً ”ابدی“ ها بودند) آزاد شدند.
روز 12بهمن، خمینی با یک جمبوجت فرانسوی به ایران وارد شد.
و 10روز بعد، یعنی 22بهمن و در جریان یکی دو روز نبردهای مسلحانه خیابانی، نظام سلطنتی سقوط کرد. و داستان اصلی انقلاب ایران از همین‌جا آغاز شد. داستانی که هنوز هم ادامه دارد.
انقلابی که تنها شبیه خودش بود
آن انقلاب شاید اولین انقلاب از نوعی باشد که هنوز هم، پسامد‌هایش
به اسم انقلابهای رنگی و بهار عربی، در برخی کشورهای دورو نزدیک دیده می‌شود. شیو‌ه‌یی
تازه برای دگرگونی و تغییرات بنیادی اجتماعی!
قیامی توده‌یی و فراگیر با ”پیشتازی دیرپای“ اقشار پیشرو و نخبه روشنفکران انقلابی که ابتدا کلان شهرها و شهرها و پس از آن شهرکها و حتی روستاها را هم فراگرفته و رویارویی ”مردم“ با ”حاکمیت“ را به اوج می‌رساند.
در گام بعد، تظاهرات اعتراضی به اعتصابهای سراسری، به‌ویژه در شریانهای اصلی حیات اقتصادی حکومت تبدیل شده، تمامی ارکان دولت را فلج می‌کند.
و در آخرین مرحله و در صورت لزوم با یک ”حرکت مسلحانه “ نه چندان سنگین اما متمرکز، ضربتی و کارآمد، دولت را سرنگون می‌کند. کاری که در ایران عیناً به همین شکل انجام شد، بعدها در شوروی به نوعی دیگر تکرار شد.
رومانی و قرقیزستان و چند کشور دیگر هم با اندک تفاوتهایی، همین راه را رفتند.
در برخی کشورها هم، کار اساساً به ضربه نظامی و حرکت مسلحانه نکشید و با همان تظاهرات مردم و اعتصابها، مسأله حل شد، حکومت سقوط کرد و نظام جدید روی کار آمد.
راهی که کشورهای ”بهار عربی“ هم کم و بیش و با اندکی تفاوت آن را طی کردند.
قیامی توده‌یی و فراگیر با ”پیشتازی دیرپای“ اقشار پیشرو و نخبه روشنفکران انقلابی که ابتدا کلان شهرها و شهرها و پس از آن شهرکها و حتی روستاها را هم فراگرفته و رویارویی ”مردم“ با ”حاکمیت“ را به اوج می‌رساند.
در گام بعد، تظاهرات اعتراضی به اعتصابهای سراسری، به‌ویژه در شریانهای اصلی حیات اقتصادی حکومت تبدیل شده، تمامی ارکان دولت را فلج می‌کند.
و در آخرین مرحله و در صورت لزوم با یک ”حرکت مسلحانه “ نه چندان سنگین اما متمرکز، ضربتی و کارآمد، دولت را سرنگون می‌کند. کاری که در ایران عیناً به همین شکل انجام شد، بعدها در شوروی به نوعی دیگر تکرار شد.
رومانی و قرقیزستان و چند کشور دیگر هم با اندک تفاوتهایی، همین راه را رفتند.
در برخی کشورها هم، کار اساساً به ضربه نظامی و حرکت مسلحانه نکشید و با همان تظاهرات مردم و اعتصابها، مسأله حل شد، حکومت سقوط کرد و نظام جدید روی کار آمد.
راهی که کشورهای ”بهار عربی“ هم کم و بیش و با اندکی تفاوت آن را طی کردند.
ادامه دارد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر