ايران - آئين ها و مراسم ها
13فروردین-2 آوریل:
به‌آب افكندن سبزه در صحرا و گره‌زدن سبزه‌ها با آرزوی برطرف شدن نحوست آخوندهای پلید از میهن و فرارسیدن بهاران پایدار رهایی و حاكمیت ملی و مردمی.
به‌آب افكندن سبزه در صحرا و گره‌زدن سبزه‌ها با آرزوی برطرف شدن نحوست آخوندهای پلید از میهن و فرارسیدن بهاران پایدار رهایی و حاكمیت ملی و مردمی.
موكب بهار و نوروزی را كه دوازده‌روز با جشن و شادمانی گرامیش داشتیم، در
سیزدهمین روز، به‌باغ و صحرا می‌بریم و به‌زبان سمبلیك و زیبای
سپردن‌سبزه‌ها به‌جویبارها، آن‌را به‌دشت و صحرا، جنگلها و كوهها و رودها و
گلها و پرندگان خوش‌الحان می‌سپاریم.با عید، مقدمش را عزیز داشتیم و در «سیزده‌به‌در» شادمانه بدرقه‌اش می‌كنیم.
می‌گویند تاریخچه و قدمت «سیزده‌به‌در» به‌عصر آتشكده‌ها و مهرپرستی در ایران باستان می‌رسد و به‌همین‌خاطر نیز مراسم این‌روز را در محلهای تاریخی برگزار می‌كردند.
برخی گفته‌اند «سیزده‌به‌در» از جشنهای قدیمی ایرانی ریشه می‌گیرد كه به‌آن «بادخوران» و «بادگیران» نیز می‌گفته‌اند.رسم تاب‌بازی و تاب‌خوردن در آغوش طبیعت در این‌روز را هم از نشانه‌های آن دانسته‌اند.
دسته‌یی از تاریخ‌نگاران، جشن سیزدهمین روز نوروز را در باورهای دینی ایرانیان قدیم جستجو می‌كنند. به‌گمان آنها، قبل از سلسله ساسانی، مردم به‌عنوان یك رسم دینی در این‌روز به‌صحرا می‌رفتند و سبزه‌ها را به‌آب می‌سپردند.آنها معتقد بودند كه ارواح پاك، از چند روز پیش از شروع سال جدید، از آسمان به‌زمین فرود می‌آمدند و از طریق شعله‌های آتش وارد خانه‌های مردم می‌شدند و با خودشان خیر و بركت می‌آوردند.پیشینیان ما، مقدم آنها را گرامی می‌داشتند و سفره‌های خود را برای پذیرایی از این مهمان نادیدنی، اما عزیز، رنگین می‌كردند.روز سیزده فروردین كه موعد بازگشت ارواح پاك به‌جایگاه ابدیشان بود، مردم برای بدرقه، روانه دشت و صحرا می‌شدند و آنها را برای صعود به‌آسمانها مشایعت می‌كردند.
سیزدهمین روز فروردین را امروزه، مردم در تمامی شهرهای میهن جشن می‌گیرند.اگر مشكلی نداشته باشند به‌دشت و صحرا و دامنه‌های اطراف شهرها و یا پاركهای نزدیك محل اقامت می‌روند و این‌روز را خوش و خرم می‌دارند. یكی از قدیمی‌ترین سنتهای آن، گره‌زدن سبزه برای گشوده‌شدن آرزوها در طول سال است. در همین‌روز، سبزه‌هایی كه از اسفندماه برای ایام عید سبز شده و زینت‌بخش سفره‌های هفت‌سین و تاقچه‌ها و رفها بوده، به‌جویبارها سپرده می‌شود.
برخی گفته‌اند «سیزده‌به‌در» از جشنهای قدیمی ایرانی ریشه می‌گیرد كه به‌آن «بادخوران» و «بادگیران» نیز می‌گفته‌اند.رسم تاب‌بازی و تاب‌خوردن در آغوش طبیعت در این‌روز را هم از نشانه‌های آن دانسته‌اند.
دسته‌یی از تاریخ‌نگاران، جشن سیزدهمین روز نوروز را در باورهای دینی ایرانیان قدیم جستجو می‌كنند. به‌گمان آنها، قبل از سلسله ساسانی، مردم به‌عنوان یك رسم دینی در این‌روز به‌صحرا می‌رفتند و سبزه‌ها را به‌آب می‌سپردند.آنها معتقد بودند كه ارواح پاك، از چند روز پیش از شروع سال جدید، از آسمان به‌زمین فرود می‌آمدند و از طریق شعله‌های آتش وارد خانه‌های مردم می‌شدند و با خودشان خیر و بركت می‌آوردند.پیشینیان ما، مقدم آنها را گرامی می‌داشتند و سفره‌های خود را برای پذیرایی از این مهمان نادیدنی، اما عزیز، رنگین می‌كردند.روز سیزده فروردین كه موعد بازگشت ارواح پاك به‌جایگاه ابدیشان بود، مردم برای بدرقه، روانه دشت و صحرا می‌شدند و آنها را برای صعود به‌آسمانها مشایعت می‌كردند.
سیزدهمین روز فروردین را امروزه، مردم در تمامی شهرهای میهن جشن می‌گیرند.اگر مشكلی نداشته باشند به‌دشت و صحرا و دامنه‌های اطراف شهرها و یا پاركهای نزدیك محل اقامت می‌روند و این‌روز را خوش و خرم می‌دارند. یكی از قدیمی‌ترین سنتهای آن، گره‌زدن سبزه برای گشوده‌شدن آرزوها در طول سال است. در همین‌روز، سبزه‌هایی كه از اسفندماه برای ایام عید سبز شده و زینت‌بخش سفره‌های هفت‌سین و تاقچه‌ها و رفها بوده، به‌جویبارها سپرده می‌شود.
این سنت ملی نیز مانند دیگر همزادانش، چون چهارشنبه‌سوری و عید و عمونوروز و حاجی‌فیروز
از سركوبی آخوندهای مرتجع و ضدایران و ایرانی درامان نمانده است.در
این‌روز، سردمداران رژیم، بیش‌از هر‌روز دیگر قلاده سگان هار پاسدار،
كمیته‌چی و بسیجی را باز می‌كنند تا بر جشن و سرور مردم ـ به‌ویژه زنان و
جوانان ـ شرنگ ریزند و كامشان را تلخ‌تر نمایند. زیرا آخوندها، پاسداران
ظلمت و تباهی و دشمنان شادی و لبخند و سرسبزی و خرمی‌اند. به‌خصوص كه آنها
از هرگونه تراكم كنترل‌ناشده مردم و حضور آنها در خارج از حصار انواع
گشتیها و مراكز سركوبی و جاسوسی و كنترل رژیم وحشت دارند. زیرا آن‌چه كه در
خارج از این حصار در میان مردم ما می‌گذرد، نفرین علیه بقایای خمینی و
بیان آرزوهای محوناشدنی آنها برای آزادی و حاكمیت ملی و مردمی است. آرزوی
بازسازی دوباره بنای وطن، آرزوی به خاك‌سپاری ارتجاع و اختناق و فساد و
متولیان منفور آن. هم‌چنین گفتگو و دعای خیر درباره كسانی كه آرش‌وار، كمان
جان خویش را برای پس‌راندن دشمن از خاك وطن و هدایت آن به‌زیر خاك، جانانه
كشیده‌اند
هیچ‌روزی از فصلها و
ماههای زیبای پارسی نحس نیست.اما اگر مردم بافرهنگ و میهن‌پرست ایران،
جشن سیزده‌به‌در را سمبلی برای زدودن نحوستها از فكر و زندگی خود
برگزیده‌اند، باید آن‌را بسا مبارك و گرامی داشت. بی‌تردید، در سیزدهم
فروردین هر‌سبزه‌یی كه گره زده می‌شود، به‌آرزوی برطرف كردن بزرگترین نحوست
و بلیه تاریخ میهن یعنی دار‌و‌دسته پلید خمینی از وطن زیبایمان ایران است
و هر‌سبزه‌یی كه به‌جویی افكنده می‌شود، روانه كردن قاصدی برای دعوت
بهاران پایدار رهایی و خرمی و سرسبزی و آبادانی به‌این بوم‌وبر می‌باشد.
خدای بزرگ ایران و ایرانی، تحقق این آرزو را در تقدیری نیكو و چشم‌اندازی نزدیك قرار داده است.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر