آقام
کارگر کوره پزخانه بود. من و خواهرم نیز سنی نداشتیم ولی می دیدیم که همه هم و غم آقام
این بود که ما را به جایی برسونه که مثل خودش در فقر و بدبختی دست و پا نزنیم.
خیلی
زحمت می کشید. با جون کندن هاش برای بزرگ کردن ما پوست و استخوان شده بود و هر
طوری شده ما را به مدرسه فرستاد و نان و پنیری سر سفره مون می آورد.
یادمه
خوب یادمه اون قدیما پدرم امیدی داشت
توی
باغچه اش همیشه گل اطلسی می کاشت
وقتی که
پدرم از آجرزدن برمی گشت
مادرم
با دستای کوچک خود سفره پارچه ای را پهن می کرد
خواهرم با
چشمای گریون خود با یه لقمه نون شب تا صبحو سر می کرد
یادمه
خوب یادمه اون قدیما پدرم امیدی داشت
توی باغچه
اش همیشه گل اطلسی می کاشت
اصلاً
نمیدونم چرا بی اختیار یاد اون روزا افتادم. آخه پدرم شیره جونش را گذاشت برای ما
که بتونیم مدرسه بریم و مثل خودش در فقر و بدبختی غوطه نخوریم. نمیدونست که
آخوندها که بیان تحصیل کرده ها هم کار گیرشون نمیاد و مثل من ...
الآن با
وضعیت خرابی که دارم با یه کلیه و هزار مصیبت که خانه نشین خانه کرایه ای شده ام و
نمی دانم چطور به چشم همسرم که صبح تا شب کار می کنه تا بتونه پول کرایه و آب و
برق را بده منم که یه کلیه ام را فروختم تا بتونم پول معالجه و هزینه پسر کوچیکم
را بدم.
بیش از یکسال حقوق منو ندادند و مجبور شرم که کلیه ام را بفروشم.
آخه از
زمانی که این آخوندهای حروم لقمه و بی دین سر کار آمده اند جز تشدید فقر و بدبختی،
جز مرگ و کلیه فروشی و اعتیاد و فحشا و ... چیزی نصیب مردم نشده.
یادمه
وقتی انقلاب شد یک همسایه محترم و با شخصیتی به نام آقای تبریزی داشتیم. با معرفت
بود و با مرام. یه روز که با پدرم درد دل می کرد برگشت به پدرم گفت: خون را جوانان
فدایی و مجاهد دادند، آخرش هم شاه حکومت را به شیخ داد. شک نکن آخوندها به همین جا
تمام نمی کنند برای حکومت کردن خونها خواهند ریخت و خونهای مردم به خصوص قشر کارگر
و معلم را به شیشه خواهند کرد تا جایی که ...
آقای
تبریزی چه درست گفت. آره آخوندها زدند و کشتند و اموال مردم را چپاول کرده و به
غارت می برند و قشر ما کارگران را جایی می رسانند که یا کلیه بفروشیم و یا اینکه
... بگذریم نمیخوام ادامه بدم، بگذریم.
راستی
یادم رفت بگم خواهرم هم وقتی دیپلم گرفت با فقر و بدبختی که حس کرده بود وارد مبارزه
شد و به مجاهدین پیوست. فقط از دوستش که شاهد دستگیری اش بود شنیدم که با کتک و
کتک کاری خواهرم را بردند. خبری نداشتیم آخه پارتی و... هم نداشتیم که بتونیم
دنبال کنیم. یه روز همان دوستش به خانه ما آمد و گفت اگر می خواهید مریم را ببینید
بروید فلان روزنامه را بخوانید.
وقتی
روزنامه را دیدم احساس کردم چشمم جایی را نمی بیند خواهرم، خواهر قهرمانم بدون
اینکه اسمش را به پاسدارهای جنایت کار بگوید اعدام شده بود ولی رسمش را باقی
گذاشته بود. رسمش هم رسم و رزم مجاهدین که
این آخوندهای رزل به آنها منافق می گفتند.
هرچند
در وضعیت خوبی نیستم نه می توانم کمک مالی بکنم و نه ... فقط افسوس می خورم که کاشکی من هم با او می رفتم
و بر علیه این آخوندهای جنایت کار سلاح به دست می گرفتم.
می شنوم
و بعضاً هم می بینم که دوستانش آنور آب ها، آنور مرزها راهش را ادامه می دهند. و
ایمان دارم هیچوقت ظلم و ستم باقی نمی ماند این آخوندهای حروم لقمه را از ایران
زیبایمان بیرون خواهیم کرد و دوباره وطنمان را با اتحاد قشرهای زحمتکش بخصوص کارگران
و با فرزندان برومند این خاک و میهن چه آنور مرز و چه داخل ایران با دستان پینه
بستمان آباد و آزاد خواهیم کرد.
